دعای آقایم و مولایم اباعبدالله الحسین(علیه السّلام) در روز عاشورا وقتی دشمنانش فزونی یافتند:
أللَّهُمَّ أَنْتَ مُتَعَالِی الْمَکَانِ عَظِیمُ الْجَبَرُوتِ شَدِیدُ الْمِحَالِ غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ عَرِیضُ الْکِبْرِیَاءِ قَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ قَرِیبُ الرَّحْمَةِ صَادِقُ الْوَعْدِ سَابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاءِ قَرِیبٌ إِذَا دُعِیتَ مُحِیطٌ بِمَا خَلَقْتَ قَابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تَابَ إِلَیْکَ قَادِرٌ عَلَى مَا أَرَدْتَ وَ مُدْرِکٌ مَا طَلَبْتَ وَ شَکُورٌ إِذَا شُکِرْتَ وَ ذَکُورٌ إِذَا ذُکِرْتَ أَدْعُوکَ مُحْتَاجا وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ فَقِیرا وَ أَفْزَعُ إِلَیْکَ خَائِفا وَ أَبْکِی إِلَیْکَ مَکْرُوبا وَ أَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفا وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کَافِیا احْکُمْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ قَوْمِنَا [بِالْحَقِ] فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا وَ خَدَعُونَا وَ خَذَلُونَا وَ غَدَرُوا بِنَا وَ قَتَلُونَا وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَ وَلَدُ [وُلْدُ] حَبِیبِکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسَالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ عَلَى وَحْیِکَ فَاجْعَلْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا فَرَجا وَ مَخْرَجا بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدایا تو بلندمرتبه و بزرگ جبروتى و در عذاب بس سختگیرى، از آفریدگان بینیازى،کبریایت فراگیر است،بر هرچه میخواهى توانایى،رحمتت به بندگان نزدیک است،وعدهات راست، نعمتت کامل،و آزمونت نیکوست،هنگامىکه خوانده شوى بسیار نزدیکى،به آنچه آفریدى احاطه دارى،براى آنکه توبه کند پذیراى توبه هایى،بر هرچه اراده کنى توانایى،و آنچه را بجویى به دست آورى،هرگاه سپاس شوى،سپاسپذیرى،و هرگاه یاد شوى یاد کنى،از سر نیاز تو را مىخوانم،و با احتیاج به سوى تو میل میکنم،و بیمناک به جانب تو پناه می آورم و غمگین به درگاهت گریه میکنم،و در کمال ناتوانى از تو کمک میخواهم،و براى کفایت امورم بر تو توکّل مینمایم،بین ما و بین قوم ما[بهحق]داورى کن که آنان ما را فریفتند،و به ما نیرنگ زدند و از یارى ما دست کشیدند،و با ما بی وفایى نمودند و ما را کشتند،و حال آنکه ما عترت پیامبر تو،و فرزند محبوب تو محمّد بن عبداللّه هستیم،آنکه او را به رسالت برگزیدى،و بر وحى خود امین قرار دادى،در کار ما گشایش و راه رهایى از مشکل قرار ده،به مهرت اى مهربانترین مهربانان.